ES CRAMBERIO

ODPORNOŚĆ NA SUCHĄ ZGNILIZNĘ KAPUSTNYCH – GEN RLM 7

W odmianie rzepaku ozimego ES Cramberio znajduje się gen odporności na suchą zgniliznę kapustnych (Phoma) – gen RLM 7. Gen RLM 7 podczas porażenia rzepaku przez grzyb w specyficzny sposób zabezpiecza roślinę przed chorobą. Patogeny Phomy atakują liście rzepaku, z których przerastają w łodygę. Obecność genu RLM 7 w ES Cramberio sprawia, że chora tkanka zostaje odcięta od rośliny. Roślina produkuje wokół zarażonej części nekrotyczy pierścień. To uniemożliwia grzybowi przedostanie się do wiązek przewodzących, a więc dalsze porażenie rzepaku.

WYSOKA ZDROWOTNOŚĆ OGÓLNA

Mieszaniec odmiany ES Cramberio toleruje główne choroby rzepaku ozimego: zgniliznę twardzikową, czerń krzyżowych oraz werticilioza.

ODPORNOŚĆ NA OSYPYWANIE SIĘ NASION

Mieszaniec rzepaku ozimego EURALIS systemu OGURA jest bardzo odporny na osypywanie się nasion ze względu na budowę łuszczyny niezależnie od powodów: nawalnego deszczu lub gradu czy fizjologicznego zaschnięcia rośliny. Łuszczyny rzepaków EURALIS są dość krótkie i odporne na działanie warunków fizycznych. Krótsze łuszczyny rzepaku to większa odporność na pękanie.

WYSOKIE ZAOLEJENIE

Wysoka zawartość zawartość tłuszczu w nasionach rzepaku ozimego jest szczególnie ważna dla hodowców. Wysokie zaolejenie pozwala poprawić ekonomikę uprawy, gdy uda się uzyskać dopłatę za surowiec lepszej jakości. ES Cramberio daje plon najwyższej próby z wysoką zawartością tłuszczu w suchej masie nasion.

 

ES Cramberio jest pierwszą w ofercie Caussade Semences Pro odmianą rzepaku o podwyższonej odporności na najważniejsze prototypy plasmidophora brassicae. Jest to cenna propozycja dla gospodarstw w rejonach o zwiększonym ryzyku występowania zagrożenia kiłą kapustnych lub na polach, gdzie chorobę już stwierdzono.

Uprawa rzepaku po sobie w zbyt krótkich odstępach czasowych niesie ze sobą ryzyko występowania chorób płodozmianowych, a wśród nich kiły kapustnych. Sprawcą tej choroby jest pierwotniak Plasmodiophora brassicae. Szczególnie narażone na występowanie kiły kapustnych są rejony o dużej ilości opadów oraz stanowiska glebowe o nieuregulowa nym odczynie (niskim pH). Północne rejony Polski oraz Niemiec to w skali Europy miejsca, gdzie choroba ta występuje najczęściej. Praktycznie nie ma możliwości skutecznego
zwalczenia kiły kapustnych za pomocą znanych środków ochrony roślin. Szkodliwość kiły kapustnych jest tym większa, że występuje ona w kilkunastu różnych patotypach o różnym stopniu zjadliwości dla roślin rzepaku. Dodatkowo formy przetrwalnikowe P.b. mogą przetrwać w glebie nawet do 10 lat.

Jedyną skuteczną metodą ograniczenia występowania kiły kapustnych z jednoczesnym utrzymaniem udziału rzepaku w zmianowaniu jest uprawa odmian posiadających genetyczną tolerancję względem najbardziej zjadliwych patotypów kiły kapusty – tzw. odmian kiłoodpornych. Szacuje się, że w sezonie 2018-2019 powierzchnia uprawy odmian kiłoodpornych w Europie wyniosła 155 000 ha – z czego w Polsce uprawiano prawie 40 tysięcy hektarów.